Renowacja biurka z niespodzianką

„- Jest to pojęcie zupełnie zapomniane – powiedział lis. – „Oswoić” znaczy „stworzyć więzy”. 

– Stworzyć więzy? 

Początkowo wydawał się takim zwyczajnym, prostym zadaniem spod hasła „Jak odnowić mebel z PRL”.  Oczyścić. zabejcować, zawoskować i już oswojony, zaprzyjaźniony i może wrócić do właścicielki.
Okazał się jednak być jak ten lis, który wzdychał: „ludzie mają zbyt mało czasu, aby cokolwiek poznać. Kupują w sklepach rzeczy gotowe.”
Biurko-szafka na maszynę do szycia wymagała bardzo, bardzo długiego oswajania. Dokładniej jakiś czterech miesięcy – wiadomo nie przed 8 godzin dziennie tylko po trochu, po godzinach ale uparcie i z miłością. 

Pierwszy etap choć zazwyczaj  najnudniejszy i najtrudniejszy czyli oczyszczanie (nie opisujemy szczegółowo technik, bo możecie o nich przeczytać >>>>> TUTAJ) okazał się być najprostszy bo i najbardziej przewidywalny.
Skoro biurko jest fornirowane i pokryte twardym lakierem zaczęłyśmy w kolejności: żel do usuwania powłok, papier ścierny i miejscowo szlifierka oscylacyjna.

I proszę bardzo jak ładnie wyglądało! Wydawało się, że już najtrudniejsze za nami. Wystarczy naprawić szyny szuflad, podkleić odpadające dno i można zabierać się za barwienie i zabezpieczanie oraz wybieranie nowych uchwytów do szuflad.

Taaaa jasne…

W tym momencie nasz lis postanowił odwrócić się tyłem i schować do nory. No dobrze trochę w tym było naszej winy.
Zawiasy w biurku były stare, ośniedziałe i zardzewiałe. Niestety także pokryte jakimś smarem, czego na początku nie zauważyłyśmy i potraktowałyśmy je na noc odrdzewiaczem.
Efekt: dramat i cały blat w okropnych szaro-burych plamach.
(Nie mamy zdjęcia tego cuda ale za to podrzucamy inne – szuflad przed i po oczyszczeniu jeszcze z plastikowymi rączkami).
No dobrze nie ma co panikować… na pewno jest na to jakiś sposób.
Trochę czytania, trochę gadania ze stolarzami i jest podpowiedź: specjalny „wybielacz” a dokładniej   rozjaśniacz do zszarzałego drewna.
Szybkie zakupy, bardzo łatwa aplikacja (pędzlem lub gałgankiem) i cud! W oczach odbarwienia (może nie w stu procentach ale zadowalająco) zeszły.

I kiedy już się wydawało, że wracamy na szybkie tory oswajania biureczka wywinęło nam kolejny numer. Odbarwienia zeszły ale… już i tak stary i podniszczony, m.in pozalewany wcześniej fornir zaczął poważnie pękać, odklejać się i odpadać…
I znowu: chyba z nerwów nie zrobiłyśmy zdjęcia tej porcji kłopotów, ale za to popatrzcie sobie na to jak ten fornir wyglądał na samym początku prac.
Trzeba wiec było podjąć decyzję: zrywamy cały fornir z blatu i idziemy na całość fornirując cały blat.
Czy uruchamiamy wyjście awaryjne czyli… malowanie.
Osobiście może i nawet wolałybyśmy fornirowanie, ale nie urywamy jeszcze nigdy nie robiłyśmy tą metodą całego mebla. Naprawy owszem ale to jednak o wiele prostszy proces.
Z drugiej strony farba .. dlaczego by nie? Trochę koloru, szaleństwa? W końcu to przecież nie antyk.

Zanim właścicielka biurka ostatecznie podjęła decyzję przyszedł czas na odrobinę przyjemności czyli bejcowanie.
Miało być naturalnie, ciepły odcień raczej w brąz złamany szarością niż żółcienie. Trochę eksperymentów było zanim udało nam się uzyskać idealną barwę: Tu decyzja była dosyć prosta: średni orzech (bejca wodna w proszku) z domieszką gotowej bejcy wodnej „stare drewno”.

Właścicielka Magda wreszcie zdecydowała jaki chce kolor. I padło na… brąz. Tak brąz. Hmmmm trudny kolor do malowania mebli.

Ale skoro już było tyle wyzwań to czemu by nie brąz. Blat pomalowałyśmy mieszanką pigmentu brązu i brunatnego połączoną z białą farbą akrylową.
Oczywiście wcześniej wszystkie ubytki w fornirze zostały zaklejone (te większe) i zaszpachlowane (te mniejsze).
Ale sam brąz nam jakoś tak nie leżał. A więc już samowolnie bez pytania o zdanie dołożyłyśmy coś małego od siebie. Obramowanie w czerni i odcieniu musztardowym.
Całość tak blatu jak i reszty biurka postanowiłyśmy zalakierować.
Tak był robiony i mały eksperyment z woskiem (kolejny dzień oswajania w plecy) ale jednak na tym fornirze matowy lakier sprawdził się lepiej.

Gdy już złamałyśmy opory Magdy  przed malowaniem  postanowiłyśmy złamać jeszcze jedne: a może by tak szuflady wykleić w środku?
Użyłyśmy do tego naprawdę fajnej tapety (a jak ją zdobyłyśmy możecie przeczytać we wpisie o naszych majsterkowych sekretach) imitującej odręczne pismo, kleju do decupage i lakieru wodnego matowego.

I teraz już było naprawdę z górki.

Jeszcze tylko:

• znalezienie najlepszych możliwie uchwytów. Tyle, że rozstaw w mebelku okazał się niestandardowy więc trzeba by było albo zaklejać i maskować już istniejące dziury (O NIE!!!! JUŻ NAPRAWDĘ NIE!) albo wybrać typ „muszelek” które przykryją już istniejące dziurki.
  Tylko trzy dni przeszukiwania internetu i wreszcie trafiłyśmy na idealne w odcieniu starego brązu. Wiertarka, wywiercenie otworu, szybki montaż (tylko raz o kilka milimetrów obliczyłyśmy rozstaw nie równo, ale jakoś dało radę naprawić) i wow szuflady gotowe.
• Wstawienie szuflad. Jako, że szyny wymieniłyśmy na nowe, niepołamane okazało się UWAGA!, że szufladki albo się nie mieszczą, albo zostaje między nimi nieestetyczna dziura.
  !!^%$#@@!!!!*^!!!!
  Trzeba było kilku dni przerwy na podreperowanie nerwów.
  Ale gdy już wrócił spokój ducha, po prostu pogłębiłyśmy otwory na szyny i przy okazji pomalowałyśmy je na czarno.I kiedy mebel był wreszcie gotowy, oswojony, wszystkie szuflady na miejscu tak to trzeba było po prostu opić.
  Dziś już stoi u Magdy – której bardzo się spodobał (no śmiałby się nie spodobać, niewdzięcznik jeden) i czeka na naprawianą maszynę do szycia po babci.

Podsumowując do naszego oswajania biurka użyłyśmy:

– żelu do usuwania powłok oraz skrobaków
– papieru ściernego 80, 100, 120 i 150
– kleju wikolowego
– preparatu do usuwania odbarwień w drewnie
– odrdzawiacza ale polecamy raczej multiszlifierkę z końcówką ze szczotki drucianej
– bejcy wodnej
– kitu do drewna
– lakieru wodnego
– tapety papierowej
– kleju do decupage
– farby akrylowej oraz pigmentów
– gwoździków
– drewnianych listewek
– metalowych uchwytów typu muszelki
– filcowych podkładek pod nóżki
– wielkich pokładów cierpliwości

A wiecie co jest najlepsze? Na pracowni mamy jeszcze dwa oswajane już miesiącami krzesła, fornirowaną komodę i stół.

Wasze M.